نشانی از تو

بدون شک زیارت شان درون زمان زندگی من نبوده است.. انگار  که شکافی باشد.. انگار که لحظه ای بی توالی و مشتاق توالی.. لذتی نشسته در جان.. نمی دانم چه. اما هرچه هست آغاز است.. لحظه است.. گویی به قدر یک نفس کشیدن. لحظه ای که مانند هر مبدا و آغازی، تمامی زمان را معنادار و ممکن می کند.. 

به حق هیچ کدام از آن امام ها عارف نیستم اما به این لحظه چرا.. و خدا را شکر می کنم که به فاهمه ی قلبم هنوز آن مهر و قفل زده نشده.. که اگر زده بودند نمی توانستم چیزی بفهمم .. نمی توانستم تمییز بدهم.. خدایا شکرت.. لذتی بالاتر از این دیدارها سراغ ندارم.. با وجود همه ی سختی های ظاهری اش حس می کنم و می فهمم که اینجا، شهر بی امام همه چیز کم دارد.. سوت و کور است.. پایتخت اهالی آسمان نیست..

امروز رفتم سر مزار شهدای باغ فیض. به یاد و اشتیاق روزهای زیارت سید شان.. نشان از او می گرفتم با این حال ستاره پیش آفتاب بی نور است؛بخصوص حالا که هنوز روشنایی آن نور را در چشم دارم.. دوباره که شب بشود ستاره های پرنور راه او را، راه صبح را نشانم خواهند داد.. همه ی خون های به ناحق ریخته شده در راه حق، به دریای خون او می رسند.. خدا را شکر برای این ستاره ها..

خوانده بودم که هیچ تجربه ای بلاواسطه نیست.. گمان می کنم به معنای دیگری راست باشد این حرف.. و اعلموا ان الله یحول بین المرء و قلبه.. شاید همه ی ماجرا این باشد که ما قوه ی عاقله ی مفهوم پرداز را از قلب، این موجود شگرف، دور کردیم..