.

هیچ زمان دیگری به اندازه این روزها و ماه هایم،درک نمی کردم که دیندار ماندن در همه ابعاد در آخرالزمان چقدر دشوار است.. چقدر میتواند نگه داشتن آتش در کف دست باشد..

حالا احساس نیاز بیشتری می کنم به امام معصومی که تاریکی های جهل و گمراهی را کنار بزند... به یک معیار ثابت قطعی خطاناپذیر.. این یک احتیاج روانی نیست، لازمه باور داشتن به این است که حقایقی هستند که قابل دستیابی اند ولو نه به صورت تمام و کمال.

من تاریکی ها را احساس می کنم و چشم هایی دارم که درست نمی توانند ببینند.. 

 لهم قلوب لا یفقهون بهاو لهم اعین لا یبصرون بها و لهم اذان لا یسمعون بها اولئک کالانعام بل هم اضل اولئک هم الغافلون.. 

.

وضعیت آدمی که دائما به خودش بیاید و از خودش بپرسد دقیقا چه غلطی داری می کنی؟! بعد دوباره سرگرم شود تا مجبور به فکر کردن به غلط هایش نباشد..