ماشاءالله لا قوه الا بالله..

گاهی وقت ها هم هستند که آدم به هر دری می زند برای آرام شدن اما «همه» در ها، بسته اند..

کافی ست بنشیند و یواشکی با چشم ش به آسمان نگاه کند و در دلش بشکند و شاید حتی فقط یک بار بگوید: خدا.. و بعد کافی ست که فقط اعتماد کند به توانایی و فضل و رحمت بی حسابش که برایش کلی نمونه نقدی سر دست و دم دست هم سراغ دارد و لازم نیست برای یادآوری شان زیاد به خودش زحمت بدهد.. اما.. گاهی ناتوانی آدم و جهل ش او را به نقطه ای می رساند که از همین کمترین کار بازش می دارد...

آرامش.. فقط در باور داشتن به این است که هیچ قوت و قدرتی نیست مگر بواسطه ی اراده خدا و مگر قوت و قدرت او..