آخ که چقدر این شعر راست می گوید..
بهار بی نقص و کامل و زیبا و رویایی، خود عشق است. من که عاشقانه دوستش دارم.. همه چیزش را.. از رنگ آسمان گرفته تا باران های بی گاه تا شکوفه زدن ها و سبزی سبزها..
پاییز اما انگار انسانی تر است.. تلخ و شیرین را کنار هم دارد. برگ های زیبایش، زرد شده اند که رنگی اند.. هوایش گرفته است که می بارد.. خنکی بادهایش بیشتر از اشتیاق، سردرگمی می آورد.. شاید برای همین است که دلم می خواهد پنجره را باز کنم و سردم بشود و بعد بروم زیر پتو که گرم شوم... از این باد نه می شود گذشت نه می شود نگذشت..
پاییز هیبت دارد.. هیبت یک آدم دلتنگ کم صحبت را.. از آنهایی که چشم هایشان نگاه دارد.. پاییز انسانی ترین فصل خداست، همان بهاریست که عاشق شده است..
