اما چقدر دلخوشی خواب ها کم است..

صبح خواب می دیدم بیمارستانیم و شما باید دوباره عمل کنی. مثل همان روزها شاد و سرحال بودی. با هم می خندیدیم. زن دایی خواست که ازمان عکس بگیرد. بغلم کردی و سرمان را به هم چسباندیم و باز خندیدیم.. بیدار که شدم هنوز شیرینی همان یک لحظه را با خودم داشتم. تمام روز چشم هایم پر از آب شد و خالی شد و دوباره... 

مثلا وقتی وسط کلاس قرآن، قرآن شما را برداشته بودم و خطت را روی آن دیدم که مثل همیشه حاشیه نویسی کرده بودی.. یادت می آید؟ می گفتی این کتاب برای خواندن و یاد گرفتن و درگیر شدن است؛ دکور که نیست. وقتی سفید و نو و سالم باشد یعنی نخواندی اش...

دلتنگم... 

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست

حالا درست یک هفته شده که صدایت را نشنیدم بابا جانم.. اما همچنان خوشبختم که چشمانت را دارم.

بغضم بند نمی آید. تحمل نمی کنم. این انتخاب من است! قبلا هم گفته بودم. تو خط قرمز منی. همان نقطه ضعفی که آدم ها اگر با آن امتحان شوند کم می آورند. به خودت هم گفته بودم که تو همانی. تعجب کردی و جدی نگرفتی درست مثل اینکه دارم مزخرف می گویم. یادت هست؟ حالا که این همه در سکوتی حرف هایمان یادت می آید؟ 

-"خدا غول چراغ جادو نیست که هر چه تو می خواهی بدهد.."

عزیزم من دلم می خواهد بی منطق باشم. غول چراغ جادو می خواهم که تو را سالم به من پس بدهد. مرگ در جهانی که می سازد نباشد. جدایی نباشد. حالا تو جدی ام نگیر. وقتی مُردم با خدا خیلی حرف دارم. گیرم آن موقع بفهمم که اشتباه می کردم. بفهمم که دنیا کوتاه تر از چیزی بوده که پس از مرگ به چشم بیاید. چیزی از رنجِ درست همین لحظه ی من کم نمی کند. خدا جان لطفا مرد باش:| و کاری نکن که فراموش کنم. با همین ادراکی که الان دارم با من حرف بزن. 

خدایا چرا انقدر عجیب و غریبی که سر از کارهایت در نمی آورم :(