زمانه؛ آبستن داغ های سنگین بر ما.. (2)

خدایا.. من خیلی بیش از این ها به حافظه ام احتیاج دارم..

دنیای من پر است از آدم هایی که باید حرف زدن شان را .. راه رفتن شان را .. خندیدن شان را ... ناراحت شدن شان را... حتی تا چین و چروک صورت شان را و خطوط چشمانشان را حفظ کنم.. 

دنیای من پر است از چیزهای از دست رفتنی.. 

حتی رنگ موهای خودم را باید حفظ کنم... لابد روزی می آید که از این یک دستی خارج می شوند و تارهای سفید کم کم پیدایشان می شود...

دنیای من پر است از یادها و علاقه هایی که نمی خواهم به هیچ قیمتی حتی خاطره شوند... چگونه فراموششان کنم..؟

خدایا.. قبول کن که من خیلی بیش از اینها به حافظه ای قوی احتیاج دارم...

نمی توانم آدم های زندگی ام را به همین راحتی از دست بدهم.. نمی توانم..

من هنوز خاطره خطوط استخوان های پدربزرگم را -در آن شب آخر- در دستانم دارم.. تمام صورتش را حفظم.. دست و پاهایش را .. حرف زدنش را .. «سلاااام دختر گل» گفتن اش را، هر وقت که ما را می دید؛ اینکه باید یک ساعت صبر می کردیم تا سلام طولانی اش تمام شود و بعد جواب می دادیم.. اینکه هر هفته خودش حتما زنگی می زد و به اندازه دو دقیقه احوال پرسی می کرد، بی آنکه توقعی داشته باشد.. اینکه عاشق طالقان بود... اینکه دست هایش را از پشت گره می کرد و می رفت پیاده روی... اینکه صبح های زود می رفت در صف شیر و برایمان شیر می خرید... اینکه به صبحانه می گفت ناشتایی.. اینکه عاشق شیرینی بود و دیابت داشت و روزهای آخر از من عسل خواست (دور از چشم بقیه) و من.. گفتم که «بابابزرگ! ضرر دارد».. و او ناراحت شد و گفت اشکال ندارد بیاور... اینکه .. اینکه .. اینکه...

حالا من این همه آدم دیگر هم دارم که عاشق شان هستم.. من حافظه می خواهم..

خدایا دائم می گویم مواظب مادربزرگم باش.. اما ... یک لحظه هم فراموش نمی کنم که او مانند همه ی دیگران روزی خواهد رفت.. هر لحظه که نگاهش می کنم، سعی می کنم همه چیزش را حفظ کنم.. 

خدایا... دنیای من پر است از آدم هایی که نباید از دست شان بدهم... اما.. از دست شان خواهم داد..