راز اسم ها
آدم گاهی به این فکر می افتد که اسم های ما شاید رازی داشته باشند..
مثلا اگر خودت را صدا بزنی الهام یعنی اسم «من» ات، روح ات، نفست ات خلاصه وجودت، الهام باشد این چه تاثیری در تو خواهد گذاشت؟
حالا بلاتکیفی دو اسمه بودن من که بماند! واقعا تا مدت ها نمی دانستم با خودم باید با کدام اسم حرف بزنم! ... این را هم بگویم که آدم های دو اسمه یک فرصتی هم دارند؛ اینکه هیچ کدام از اسم های شان نباشند! چون قطعیتی ندارندها.. بگذریم!
حالا من چند وقتی است که درگیر اسمی هستم که خودم را با آن صدا می زنم؛ یعنی سمیرا
سمیرا یعنی دختر افسانه گو یا قصه گو در شب..
انقدر خوشحال شدم وقتی فهمیده ام که این قصه گویی در شب، رازهایی دارد
.. انگار که ... یک جور کار خاصی
بوده که آدابی داشته و کارکردی ... خلاصه از همه مهمتر اینکه تاریخی دارد! و افسانه هایی!! [آن دیگری ام دارد با تعجب و مذمت می گوید: خلی تو؟؟ -بله هستم! بذار حرفم را بزنم.]
تازه! اگر سمیرا را به معنی "باد یا نسیم ملایم خنک در روز داغ تابستان" درنظر بگیریم که به الهام هم نزدیک می شود:) چه بامزه!
بنظرتان سمیرا بودن من، تاثیری در «من» می تواند داشته باشد؟
پ.ن: حالا نمی خواهد برای من در دل تان خوشحالی کنید که اسم تان، اسم
حضرت فاطمه ست ها [با لحن مورد نظر خوانده شود :)) ]. شما هم به
هرحال باید بگردید دنبال راز خودتان! بله!
:)