اصلا بیا و دائم بشکن مرا تو..
سه شنبه, ۶ آبان ۱۳۹۳، ۱۲:۵۶ ق.ظ
آدم های حقیر.. آرزوهای حقیر.. ناراحتی های حقیر
تکرارهای مبتذل و لعنت شده
قلب های مثل سنگ سفت شده
امیدهای مثل یک چراغ موشیِ در حال خاموش شدن..
عجیب است؟
اینکه وقتی می شکنی ام، از زیر آوار حقارت بیرون می آیم؟
عجیب است؟
اینکه از قلبی که برای عظیم ترین بلا هم نمی شکند و خرد نمی شود، ناامید باشی؟
عجیب است؟
اینکه از چنین وضعیتی حتی نمی توانم فرار کنم؟ ... نمی توانم؟!!
