یاد/زمان/ اکنون!
از بیشتر یادگاری جمع کردن ها فراری ام..
وقتی تکه تکه های زندگیِ در جریان امروز را جدا می کنی و سعی می کنی ثابت نگه شان داری، انگار که مرده نگه داشته ای.. چیزی که نه در جریان است و نه کلیتی دارد، چه ارزشی دارد جز اینکه یک بوی آزاردهنده و یک چهره ناقص وحشت آفرین به همراهش بیاورد و ما را از زمانه خودمان بیرون بیندازد؟ ... حساب یادمان ها اما جداست.. آنها تلاش می کنند که در زمانه حال عمل کنند و شاید خصلت جمعی شان هم بی تاثیر نباشد در اینکه چنین امکانی را برایشان فراهم کند.. آنچه مهم است این است که یادمان ها برخلاف افیون یادگاری ها، قدرت مولد دارند: آنها می خواهند چیزی را حرکت بدهند و حضورش را در کلیت زندگی و زمانه حال، موثر کنند.. این حرکت آنها، حرکت در بُعد است و از عقب به جلو.. چرا؟ چون فرض من این است که متعلق یادمان ها از حیث محتوایی، بلازمان هستند: یعنی آنچه برایش می توان یادمان گرفت امری زمان مند و تکه پاره شده نیست، همواره در همه زمان ها حاضر است و صرفا نیاز دارد که به جلوی صحنه «خوانده» شود و از خلال کنش معاصران، به «جریان» بیفتد و بواسطه خصلت «به یادآورنده» اش، برای آنها تولید «سنت» کند..
